Για μια φορά μόνο ας παρελάσουν τα φαντάσματα: Οι σκιές, οι φρίκες, οι απογνώσεις, οι απελπισίες, οι οργές ... Ας περάσουν μπροστά μας -μια φορά έστω- τα φαρμακονήσια, τα θύματα των φασιστών, οι αυτόχειρες, οι ψυχές των στρατοπέδων του «ασύλου», οι τρόφιμοι των κολαστηρίων, οι εργάτες της Μανωλάδας, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, τα παιδιά των συσσιτίων, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι, οι πονούντες, οι πενθούντες, οι «τελειωμένοι» της περίφημης πατρίδας. Ας ανοίξει ο Καιάδας, να βγούνε όλοι, να παρελάσουν ... ή μάλλον να επελάσουν. Σιωπηλά, άηχα, να περάσει μπροστά μας το μεγαλείο της «πατρίδας». Κι ο ουρανός να 'ναι τόσο μολυβής, όσο πρέπει. Και η βροντή να βρυχάται όσο πρέπει ... Και τα βήματά τους να τραντάζουν όσο πρέπει ... Για να σειστούν και ν' ανοίξουν οι σφραγισμένες μας πόρτες, τα σφαλισμένα μας μάτια, οι κλειστές μας καρδιές, τα απονεκρωμένα μας μυαλά, τα σφιγμένα μας χείλη. Και να μην είναι τούτη δω παρέλαση μνήμης, γιορτής ή επετείου: να 'ναι σκηνικό Αποκάλυψης, απόκοσμο, ανατριχιαστικό, φρικαλέο, τόσο όσο και η πραγματικότητα που ζούμε. Να 'ναι η Αποκάλυψη η ίδια: της κτηνωδίας και της αποκτήνωσης. Λέξη να μην ακούγεται ... ούτε μπάντες, ούτε λόγοι, ούτε επίσημοι ... Μόνο μια κραυγή : «και τούτοι μέσ' τα σίδερα και κείνοι μεσ' το χώμα. Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» ... της γης των αδικημένων ... __________________________________________________ Πίνακας: Hieronymus Bosch: The Garden Of Earthly Delights
.jpg)
